Canada vakantie 4 t/m 21 juli 2011

Op onze laatste volle dag in dit prachtige land staat het Capilano Suspension Bridge Park op het programma.

Het park is begonnen met de suspension brug en totem palen.

De Suspension Bridge is 137 meter lang en hangt 70 meter boven de rivier.
Uiteraard schommelt de brug wel, maar ik had het veel erger verwacht met die overspanning. De ‘Treetops Adventure’ is een loopbruggen route tussen deze machtige bomen. Nu is ‘treetops’ een groot woord, want deze bomen zijn echt gigantisch en halen 70 tot 100 meter hoogte en de loopbruggen hangen op 30 meter.

Deze bomen zijn kaarsrechten hebben alleen bovenin takken en bladeren. Op dit plaatje hield ik de camera tegen de stam en de takken hangen ruim 70 meter verderop.

Een nieuwe aanvulling op het park is de ‘Cliffwalk’.
Dit ligt ook ongeveer 70 meter boven de grond. 🙂

Samen met Marja boven de afgrond.

Daarna weer terug naar het hotel en dan nog even ‘Downtown’.

Het hotel heeft een minivan om ons downtown te brengen.
Deze sticker zit op de ruit van de auto. 🙂

Onderweg naar het park zijn we over de Lions Gate Bridge gegaan. Als je er over heen gaat is het echter niet goed te fotograferen, maar vanuit de stad is het aardig te zien.
De brug is ontworpen door de architect van de Golden Gate Bridge in San Francisco en bekostigd door de familie Guinness (yep, die Ieren van het bier en het records boek).

Nog een laatste plaatje van Downtown Vancouver…

Morgen een lange vlucht terug naar Nederland.
Met een beetje geluk komen we donderdag de 21e rond 7:50h neer op schiphol. (NL tijd)

Cheers!

Nu moeten we deze morgen met een rubberbootje de Pacific Ocean op…

Lijkt me dus helemaal niks 🙂

Ons rubberbootje heeft bijna 500pk buiten-boord en dat doet het best wel leuk.

Als eerste komen we de Bold Eagle tegen. Een machtige vogel.
Dit blijkt nog een jonkie te zijn, maar die is al indrukwekkend.

Ik kom er wel gelijk achter dat ik de verkeerde lens heb meegenomen. 🙁
300mm in plaats van 500mm. Aan boord horen we dat we niet dichter dan 200 meter bij de Orka’s mogen komen. Was m’n ‘Bazooka’ toch beter geweest…

Vlak naast de Bold Eagle zien we een hele kudde zeehonden.
Om zich te beschermen tegen de Orka’s blijven deze zeehonden heel stil op de rotsen liggen. Ze worden dan ‘Rock Sausages’ genoemd. 🙂

Deze vrolijke knaap geeft ons in ieder geval een knipoog.

Een stuk verderop zien we de eerste grote jongens (dame in dit geval).
De dames kunnen ongeveer zeven meter lang worden en de oudste dame is de baas van de groep. Van deze groep zwaait ‘Granny’ de scepter. Normaal worden ze tussen de 30 en 60 jaar oud. ‘Granny’ heeft echter net haar 100e verjaardag gevierd.

Dit is het enige mannetje wat we gezien hebben.
Een flinke tinus van tien meter lang en dertien ton zwaar.
Z’n rugvin is twee meter hoog…

Bij het nakijken van de ruim 500 foto’s die ik van de Orka’s gemaakt heb, zag ik deze buitelingen. 🙂

Bij het ademen wisselen ze 80-90% van hun longinhoud. Wij doen ongeveer 15%. Ze kunnen dan ook wat langer onder water blijven 🙂

Bij elke Orka is het vlekkenpatroon anders (en de rugvin ook) hierdoor zijn ze uit elkaar te houden.
Machtig mooie beesten zijn het en je voelt gelijk hoe nietig en klein we eigelijk zijn…

Na dit bezoek aan onze zwart-witte vrienden gaan we naar Vancouver.
Ca. 130 km en anderhalf uur met de ferry.

Weer treffen we een bijzonder luxe hotel.
vier-en-een-halve ster geven ze deze toren.

Buiten op de muur van het hotel zie ik nog een leuk verkeersbord hangen. 🙂
Er schijnen er veel te zitten, echter waren we even op een verkeerd tijdstip en we hebben ze dus nog niet gezien. Komt morgen vast wel goed.

Vanaf onze kamer op de 17e etage hebben we een schitterend uitzicht op de stad.

Morgen naar  het ‘Suspension Bridge Park’.

Op het programma staat eigenlijk alleen de rit naar Victoria.
Totaal ca. 250 km rijden en 1,5 uur varen.

De rit was een beetje saai. Niet echt mooie natuur. (na Banff en Jasper ligt de lat natuurlijk wel erg hoog, maar toch…)

Na ongeveer twee uur wachten mochten we met de Ferry mee naar Vancouver Island.

Het eiland is redelijk volgebouwd en veel minder natuur dan we hadden verwacht.

Aangekomen in Victoria, blijkt dat we weer een heel luxe hotel hebben. Ik ken de sterren voor de waardering van een hotel, maar deze heeft dus vier diamanten…

Daarna zijn we nog het oude gedeelte van Victoria in gelopen.

Toen best wel honger gekregen en we hebben een Mexicaan gedownload.

Met een beetje geluk zien we deze jongens morgenochtend in het echt 🙂

Het uitzicht vanaf het hotel…

…en het hotel zelf.

Morgen hopelijk mooie foto’s van Orca’s, Bultruggen en dolfijnen.

Vandaag hebben we maar even toegegeven aan een inpleuring.
Het regende en het dorp was niet echt spannend.

Wel kwam ik Harry (van de Hendersons) nog tegen. Dit is een van de uitbeeldingen van Sasquatch die hier in het bos moet rondlopen.
Vanmiddag in het hotel in de sauna en bubbelbad geweest, maar daar was ik snel klaar mee. Zag er best wel smerig uit, ondanks dat het net schoongemaakt was. Daarna maar even m’n mandje in…

Na het avondeten nog een stukje gelopen naar de ‘Hot Springs’, want die moet je toch gezien hebben als je in dit dorp bent.

Het was ondertussen weer droog en er hingen mooie dampringen om de bergen.

Als je hier het bos in kijkt, dan kun je je voorstellen dat Sasquatch hier rondloopt. 🙂

De Hot Spring is een klein meertje waar het water tegen de 60 klein-nulletje-C is. Heel apart gezicht. Aparte lucht ook… zwavel en rotte eieren. 🙂

En weer terug naar het hotel.
Aan de buitenkant lijkt het nog wat. 🙂

Dat was het alweer voor vandaag.

Morgen naar Victoria.

Vanmorgen redelijk uitgeslapen. (Eigenlijk had ik de wekker op PM ingesteld, maar dat vertellen we natuurlijk niet 🙂 )

We hebben weer een redelijk lange rit voor de bumper met daarbij nog een paar dorpen die we willen bezoeken.
De eerste geplande stop was Kamloops. Hier hebben we een bakkie pleur achterover geslagen en snel verder gereden, wat een griebus was die stad.

Ongepland maar spontaan verzonnen was de stop in Ashcroft.

Dit is een soort western stadje. De paarden zijn vervangen door auto’s, maar verder is alles hetzelfde gebleven.
Ik heb zelfs een klein rollend struikje door de straat zien gaan. 🙂

Net buiten Ashcroft belanden we in de prairie.

50°43’01.30″N
121°17’49.90″W

Nog een tijdje gezocht naar de zandheuveltjes van prairiedogs, maar die heb ik niet kunnen vinden.
Waarschijnlijk is de grond hier te hard voor die beestjes.

Door de Fraser Canyon zijn we verder gereden richting onze bestemming.
50°17’53.60″N
121°23’33.00″W

Verderop moesten we ‘even’ wachten voor wegwerkzaamheden.
50°15’19.10″N
121°26’43.00″W
Ik heb op rottere plekken moeten wachten. 🙂

Door de canyon rijden we verder naar Hell’s Gate.

49°46’39.80″N
121°26’32.60″W

20 dollar voor een gondel naar beneden… flikker op, we gaan wel lopen!
Het is maar een afdaling van 350 meter.
En het loopt inderdaad soepel naar beneden.

Mooie hangbrug die behoorlijk beweegt als je er over loopt.
Hell’s Gate is een versmalling in de rivier waardoor het water behoorlijk onstuimig wordt. Dit punt heeft z’n naam gekregen vanwege de vele mijnwerkers die hier met hun vlotje hebben gevaren en dit niet na konden vertellen.

Hierna weer terug naar boven.
We hebben een nieuwe reden gevonden om dit Hell’s Gate te noemen…
In de brandende zon 350 meter verticale verplaatsing over een pad met los gravel is niet echt leuk. Noem maar iets waar je last van kan krijgen tijdens zo’n klim… we hebben er last van gehad. 🙁

Het is natuurlijk wel goed voor m’n conditie, maar het was echt niet lekker.

In het dorpje ‘Hope’ hebben we een Chinees gedownload en daarna zonder stops naar het hotel. Het ‘Executive Hotel’ doet z’n naam geen eer aan.
Ze hadden het beter ‘Fawlty Towers’ kunnen noemen. 🙂

Remco zakt gelijk door z’n bed heen, er zit een scheur in de pot, ik vind een sok van de vorige hotelgast en verder moet je niet te veel aanraken want anders stort het in bonken.
Maar onze bedden zijn goed en dat is toch het belangrijkste.
(Remco’s bed wordt nu ondersteund door een stapel telefoon boeken)

We blijven hier nog een dag en we gaan morgen dus op zoek naar de ‘hot springs’.

Vandaag een lange rit.
450 km over allerlei slingerweggetjes en bergwegen.

Voordat we vertrekken, nog even een paar flessen met water vullen.

Van zes klein-nulletje-C krijg je hele koude jatten 🙂
Dit water is echt heel erg lekker, maar door het steenslijpsel ligt het wel zwaar op je maag.

Onderweg was het niet meer zo mooi als de afgelopen dagen, maar dat is ook bijna niet mogelijk.

Het meest spannende was een oude Coca Cola truck…

In Sun Peaks komen we zo’n Covered Bridge tegen.
Dit blijf ik toch mooie bruggen vinden.

Sun Peaks is een Ski Resort waar op zich weinig te beleven is.
Gelukkig zijn we alleen op doorreis en gaan we morgen weer verder.

Het hotel is weer bijzonder luxe, het eten overigens ook en dus veel te duur.
We gaan maar met de auto op zoek naar een betaalbare tent.
Geen foto toestel mee, want is is hier toch niets spannends…
Onderweg dus vier keer een hert gezien en bij het restaurantje (ca. 50km van het hotel) komen we hele leuke volgeltjes tegen.
GG&B dat ik m’n camera niet bij heb en dan bedenk ik me dat ik m’n camerahorloge om heb 🙂

Hummingbirds

Op de link hierboven een kort filmpje van deze bijzondere vogeltjes.

Morgen weer een lange rit naar Hot Springs.